Eskimosi nauczyli mnie, jak przetrwać, gdy mrĂłz spada do -50 stopni, przekonali, że psie zaprzęgi są wciąż lepsze od skuterĂłw, a do połowu wielorybĂłw potrzebna jest trampolina. W moim ulubionym barze w Teksasie na suficie wiszą setki stanikĂłw, a włoska mafia znalazła na Brooklynie knajpę z najlepszym widokiem na Manhattan. Zdradzę, jak przetrwać noc na cmentarzu w Tijuanie, pijąc tequilę z grabarzami, i co ukrywają tam kartele narkotykowe. A także: co przez okno w swoim domu widzi Dalajlama, jak się jeździ na snowboardzie na Saharze i dlaczego gogle potrzebne są do kolacji w czasie burzy piaskowej. Podam adres sklepu, w ktĂłrym zakupy robią zakonnice gotujące dla papieża, i przepis na ulubione spaghetti Mela Gibsona. Opowieść o zaletach posiadania wielu żon w Kenii, sposobach polowania na lwy i o legendarnym pogromcy lwĂłw ludojadĂłw, o tym, jak dzieci stały się żołnierzami w czasie wojny w Kongu i Ruandzie. Poznacie Kindu, małego chłopca, ktĂłry wszystko stracił, a jednak potrafił się cieszyć i Tuarega, ktĂłry wolał samochody terenowe od wielbłądĂłw. Dowiecie się, dlaczego warto zabrać gogle na pustynię i jak przetrwać burzę piaskową. Afryka - okrutna, piękna i radosna, ale zawsze fascynująca.

Basia Meder - Polka mieszkająca w Australii. Z wykształcenia inżynier mechanik oraz informatyk. Pamięta początki polskiej informatyki, ma za sobą 16 lat pracy, jako informatyk w Polsce i tyle samo w Australii, dokąd wyjechała w 1981 roku. Nie zwraca uwagi na swĂłj emerytalny wiek - odbyła roczną podrĂłż dookoła świata, drugą roczną podrĂłż po Afryce, przemierzyła też kontynent australijski wszerz i wzdłuż. Dotychczas poznała około osiemdziesiąt krajĂłw. Ostatnio osiedliła się w podzwrotnikowym miasteczku na wybrzeżu wschodniej Australii. WspĂłłpracowała ze Steve`em Parishem, legendą wśrĂłd australijskich fotografĂłw przyrody. Na zdjęciach zamieszczonych w tej książce widać, że nauki mistrza nie poszły w las. W marcu 2002 babcia Basia, objuczona ogromnym plecakiem i aparatami fotograficznymi, rozpoczęła samotną wędrĂłwkę z południa na pĂłłnoc kontynentu afrykańskiego. W ciągu trzynastu miesięcy odwiedziła dwadzieścia krajĂłw: w Mozambiku trafiła na rewoltę, w Malawi przeżyła malarię, Lesoto zadziwiło ją śniegiem. Ta podrĂłż to pomysł na emeryturę. Po drodze babcia pisała książkę. Przeczytałem ją z zainteresowaniem i postanowiłem wydać, ale książka, choć ciekawa, była zbyt gruba - 650 stron w jednym kawałku, czyli dwa kilo papieru. Kto będzie chciał to nosić? Kto zdecyduje się zabrać do pociągu? Dlatego podzieliłem tę książkę na dwie: ,,Babcia w Afryce" poprowadzi czytelnika z RPA do Malawi, natomiast "Babcia w pustyni i w puszczy" poprowadzi dalej. [Wojciech Cejrowski]